Symmons Ongevallen en houding

Het rapport heet voluit:

Mark Symmons, Christine Mulvihill & Narelle Haworth, Motorcycle crash involvement as a function of self assessed riding style and rider attitudes, Proceedings 2007, Australasian Road Safety Research, Policing and Education Conference, Melbourne, Australia.

Je kunt het rapport van Symmons c.s. inzien en downloaden op de website van de Queensland University of Technology.

Symmons c.s. ondervroegen ongeveer 1500 motorrijders van 25 jaar en ouder naar hun rijpatronen, gedrag, houding en ongevallen.

Onderzoek onder autorijders vond dat zij zichzelf – foutief – als vaardiger, veiliger, langzamer en met minder kans op een ongeval waarderen dan de gemiddelde automobilist. Zulke uitkomsten, en meer uitgesproken, leveren onderzoeken onder jonge beginnende autorijders.

Sexton c.s. (2004) vonden in een zeer grote enquete dat zelfgemelde fouten van motorrijders de belangrijkste gedragsindicator voor betrokkenheid bij ongevallen is. Zij stelden dat het verband tussen deze fouten en ongevallen net zo veel te maken heeft met een onverschillige en onachtzame rijstijl, hoge snelheden als met incompetentie. Verkeersfouten, meestal gepaard gaand met fouten in gevaarmanagement en kijkfouten, waren de meest consistente voorspellers. Controleverlies (dat vooral te maken had met controleproblemen door te hoge snelheid of het kiezen van de verkeerde snelheid voor de situatie) was ook belangrijk hier. Sexton c.s. vonden rijstijl en een voorkeur voor hoge snelheden als indicatoren voor gedragsfouten, die op hun beurt voorspellers zijn van ongevallen. Zulke verbanden steunen het standpunt dat veiligheidsproblemen van motorrijders veel te maken hebben met de motivatie die rijders op de motor doet klimmen. Hier ligt een groot probleem voor de aanpak van motorrijderveiligheid.

Symmons c.s. ondervroegen motorrijders van minstens 25 jaar die in de afgelopen vijf jaar nog hadden gereden.

Rijders die een ongeval hadden gehad vonden zichzelf aanmerkelijk nonchalanter, onverantwoordelijker, sneller en intoleranter hadden meer zelfvertrouwen en namen meer risico dan motorrijders die de afgelopen vijf jaar geen ongeval hadden gehad. Interessant was de uitkomst dat motorrijders die in de afgelopen vijf jaar een ongeval hadden gehad zichzelf veiliger vonden rijden dan de motorrijders die geen ongeval hadden.

De enquête vroeg de deelnemers zichzelf te beoordelen van veel slechter tot veel beter dan hun mede-motorrijders, op de volgende punten. Alle motorrijders vonden zichzelf beter rijden dan anderen, maar motorrijders die in de laatste vijf jaar een ongeval hadden gehad vonden doorgaans dat ze ze beter tot veel beter dan anderen waren in vaardigheden en zich uit gevaarlijke situaties redden. Met betrekking tot het ontdekken van gevaar, anticiperen op andere weggebruikers en het vermijden van potentieel gevaarlijke situaties achtten beide groepen zich even goed.

Men vond dat vijf uitspraken een indicator vormden voor de ongevalkans. Dat waren boven gemiddelde vaardigheid, een grotere kans op een ongeval in de toekomst, een meer tolerante rijstijl, een grotere vaardigheid in het zich uit gevaarlijke situaties redden en een “veiliger” (als tegengesteld aan “riskante”) rijstijl.

Symmons c.s. vonden dat motorrijders die in de laatste vijf jaar een ongeval hebben gehad op een aantal vragen aanmerkelijk anders antwoordden dan rijders die geen ongeval hadden. Deze uitspraken vormen daarmee indicatoren voor een verhoogde ongevalkans. Ze gaven vaker en meer aan dat ze onvoorzichtiger, intoleranter en meer onverantwoord waren en een snelle, riskante rijstijl hadden. Deze uitkomsten kunnen worden gezien als indicator van groot, en waarschijnlijk misplaatst, vertrouwen in de eigen vaardigheden.

Men ziet ruimte voor een vorm van training, waarbij een misplaatste, opgeblazen vorm van zelfvertrouwen kan worden leeg geprikt en de kandidaat een reëler beeld van de eigen vaardigheden krijgt. Motorrijders die recent een ongeval hebben gehad zijn ook kandidaat voor een dergelijke training om hun zelflerend vermogen te versterken met betrekking tot eigenschappen die aanleiding gaven tot het ongeval.